Kontsultako ate zuria zeharkatu eta eseri egin da. Gorputzak plaust! egin du. Ez gizena dagoelako, nekearen nekeaz. Burua ere mahaiaren kontra jarriko luke gustura. Minutu batzuk. Besterik ez.

«Arazoren baten aurrean irribarreren bat aterako didan zerbait». Halaxe eskatu dio medikuari. Aspalditik ezagutzen dute elkar, badute konfiantza nahikoa. Eta horixe baliatu du pixkanaka beltzago ikusten duen zulotik atera ahal izateko. Ez du beste aukerarik ikusten.

Medikua galdezka hasi zaio. «Ondo egiten al duzu lo? Urduri al zaude?»... Ez daki negar ala barre egin, egia esan.

Seme-alabak, senarra, etxea, ama alargundu berria, lana –ardura berriak–... bizkar gaineko motxilak gero eta pisu handiagoa hartu du.

Aitak behin esan zionarekin gogoratu da. «Zuek uste duzue oso azkarrak zaretela, baina keba... zuek haurrak eskolara eraman eta kafea hartzen egon beharko zenukete arratsalde pasa, lasai ederrean». Ziplo bota zion.

«Ez daukat bizitza etxeko lanak egiten pasatzeko asmorik», erantzun zion. Berean jarraitzen du oraindik ere.

Senarra, ingeniaria, bere lanean murgildu zen umeak txikiak ziren bitartean. «Haurrak koskortu dira eta orain nire txanda da; lanean gora egin nahi dut eta zuk hartu behar duzu haien ardura», esan zion orain hilabete batzuk Aitorri. Senarrak, kostata, baina onartu egin zuen.

Antsiolitikoen errezeta poltsan duela atera da. «Orain nire txanda da», dio, bere kolkorako. Gizonezkoek beren neurrira eraikitako jendarte honetan prezioa garestiegia dela? Dudarik ez. Baina orain ez dauka horretan pentsatzeko astirik. Bihar. Edo etzi.