GARA Euskal Herriko egunkaria

ELKARTASUN MEZUAK


Antonio Álvarez-Solís

Amaia Goikoetxea

Vice-Decana del Colegio Vasco de Periodistas

Su fallecimiento es una gran pérdida para el verdadero periodismo, ese periodismo hecho desde la valentía, desde una libertad sin ataduras y servidumbres.

Antonio es una esas personas que, con su conocimiento, sensibilidad, cultura y compromiso, rubrican la hondura de este bello y necesario oficio entendido como un servicio público al servicio de la Humanidad y no del poder.

Entrañable, juicioso, atrevido... este buen periodista nos amó, nos quiso... admiró profundamente a nuestro pueblo, a nuestra cultura, a nuestro idioma, a nuestra historia. Siempre se mantuvo a nuestro lado.

Eskerrik asko Antonio gure ondoan beti egoteagatik, ohore handia izan da zure laguna izatea.

Irrintzi

Julio Flor

Periodista

Una palabra, dos quizá, alborotan la vida, la sitúan en órbita, la transforman en danza. O bien derriban y cortan la luz. «Por fin nació». «Apunten, fuego». «La guerra terminó». «Sí, quiero»...

Esta mañana de lunes la vida se detuvo de repente. «Antonio ha muerto. No me llames», escribió Ana, la esposa de Álvarez-Solís. Han pasado horas. Sobre la mesa quedó frío el desayuno. El cielo sigue siendo igual de gris.

Hablé con Amaia Goikoetxea, con Iñaki Soto, con Noemí Álvarez-Solís... Mi perrita Laia se tumbó a mi lado, apoyando su cabeza sobre mis pies. Quizá escuchó un llanto silencioso, detectando la tristeza que nos hace sentirnos vivos, profundamente humanos,

Creíamos que había llegado la primavera, pero ha vuelto el invierno. No soy creyente, como lo era mi amigo Antonio, a quien su fe inquebrantable le hacía sentir que pronto estaría mejor que todos nosotros, en la cercanía del Señor, su Dios.

El verbo de su pluma bebía de la cultura. Atesoraba capacidad para el análisis, coraje, ironía, inocencia, ternura, lucidez. No sabía lo que era el odio, ni el miedo. Antonio era único. Cuando le comuniqué la mala noticia a Amaia, de repente se puso a nevar durante quince segundos...

En el pueblecito de Segovia donde vivía ocurrió exactamente lo mismo. «Nevó de repente cuando se lo llevaron», me contó Ana... Era Antonio escribiendo su último artículo, obrando la magia, como hacía con su pluma en GARA. Como si convirtieras querido Antonio con tu ternura el agua del cielo en copos de nieve.

Bien sabemos que, para nosotras y nosotros, la vida continúa. Que nada detendrá la primavera. Que Antonio Álvarez-Solís estará siempre con nosotros. Y que algún día –cuando volvamos a la normalidad, tras la pandemia– le haremos en Euskal Herria el homenaje que merece.

Cuando alguien ha gozado de una vida plena y larga, en Mutriku dicen que «ha hecho una buena costera». En Navarra, querido Antonio, el artista Gorriti te ha homenajeado con un irrintzi.

Agur eta ohore, lagun maitagarria.

Memoriaren lekuko

Ibon Meñika

Gernika Memoriaren Lekuko plataforma

Batzuk nerabe edo gazteak ginen Martxoak 31 rock talde durangarraren bidez data horrek zuen esanahiaz kontzientzia hartu genuenean. Geroztik, 1937ko bonbek sorturiko sarraskia oroitu dugu martiaren amaierarekin. Aurten ere bai, Durangorekin batera.

1939ko apirilaren 1a: Burgosko kuartel nagusitik «la guerra ha terminado» esaldia bota zuen Francok, bi urte lehenago burututako altxamendu militarrari amaiera ofiziala emanez; jakin badakigu, ordea, amaierarik gabeko gerra izan zela hura. Diktadurak zapalduta, Garaipenaren eta Bakearen urteen mugarri luzeek izua, heriotza, erbestea, espetxea, kontzentrazio esparruak, lan bortxatuak, desjabetzeak, gezurra eta ahanztura ezarri baitzuten.  

Gaur egun etxeetan konfinatuak zaudeten asko “No-Do”-en bidez propaganda ugari ikustera behartuak izan zarete. Balio militarrak goretsiz, erregimenaren handinahi guztia azaleratzen zuten garaiko dokumentu grafikoek. Bada, ordea, oroitzapenerako tartea egun. Izan ere, gauero ikusten ditugu gerran gaudela adierazten duten militarrak telebistan. Birus baten aurka zaintza, ikerketa, hezkuntza, osasun sistema, lan baldintzak eta demokrazia erdigunean jarri ez eta tankeek salbatuko gaituztelakoan. Memoria izaten jarraitu beharko dugu aurrerantzean ere.

Aurtengo apirilak ere testuinguru historiko baten baitan kokatu gaitu. Ziurgabetasun handiko egun eta asteak izango dira, zalantzarik gabe. 83 urte geroago egia, justizia eta memoria aldarrikapenekin Gernikaren bonbardaketaren oroimena non eta nola uztartuko dugun ez dakigu. Dakigun bakarra da egingo dugula.  

Lerro hauek idazten ari garen unean, Antonio Alvarez-Solisen heriotzaren berri izan dugu. Iazko urteurren egitaraurako berarekin harremanetan jarri ginen, eta Gernika-Lumora etortzeko gonbita egina genion, osasunak laguntzen bazion. Esker onez uko egitera behartuta egon zen, bihotza Gernikan izango bazuen ere, gorputzak ez ziolako uzten. Bere hitzekin geratuko gara aurrerantzean, Gernikatik Gernika gehiagorik ez, ez hemen ez inon, aldarrikatzen jarraitzeko: «para ser libres, hay que ser iguales. Cuando la libertad se da sin igualdad, nace la tiranía».

Apirilaren 26 honetan ere Gernika-Lumon izango zara, Antonio. Gu guztiokin.