1987an Realak irabazitako Kopako finala izan zen Xabier Sagarzazuk talde txuri-urdinarekin jokatu zuen azken partida. Azkoitiko hegaleko atzelariak lau denboralditan jokatu zuen Donostiako lehen taldean, eta 154 partida jokatu zituen. Uda horretan bertan Deportivon lehorreratu zen, eta denboraldiaurrean hil zen –abuztuaren 16an, hain zuzen ere–, lagunarteko bat jokatzera zihoala. Bat-bateko heriotza eragin zion garun-isuri batek 29 urte bete baino lehen.
Aste batzuk geroago, Realak hil osteko omenaldia antolatu zuen Atotxan, 1987ko irailaren 2an. 18.000 ikusle inguru joan ziren adiskidantzazko partidara, eta 14 milioi pezeta inguru bildu ziren, Tito Irazustak ‘Egin‘ egunkarian egindako kronikan jaso zuenaren arabera.
Realak 3-2 irabazi zion Ligako 25 jokalarirekin apropos osatutako talde bati. Azkargortak zuzendu zuen talde hori. Toshackek entrenatzen zuen talde donostiarra: Arconada; Lopez Rekarte, Gorriz, Larrañaga, Gajate, Uria; Urbieta, Zamora, Begiristain; Bakero eta Loinaz. Bigarren zatian Loren, Mujika eta Fuentes sartu ziren.
Ligako jokalariekin osatutako taldeak ondorengo hamaikakoa zelairatu zuen: Urrutikoetxea, Lee, Goikoetxea, Alexanko, Jauna; Juanito, Periko Alonso, Bengoechea, Lopez Ufarte; Uralde eta Hugo Sanchez. Bigarren zatian beste jokalari batzuk irten ziren, hala nola Elduayen eta Biurrun atezainak, Aspiazu, Celayeta, Iñaki, Orbegozo, Zubillaga, Lauridsen, Elgezabal, Goikoetxea eta Hidalgo.
Partida atarian, Iñaki Alkiza presidenteak urrezko intsignia distiratsua eman zion Sagarzazuren aitari, eta minutu bateko isilunea egin zen. Jokalariek omenaldian parte hartu zuten partida handi bat jokatuz. Lopez Rekartek markagailua ireki zuen eta Alexankok lehen erdian berdindu zuen. Lorenek eta Begiristainek Realaren golak egin zituzten bigarren zatian, eta Hidalgok egin zuen Ligako taldearentzat azkena.
Tito Irazustak hitz gozo eta hunkigarriekin amaitu zuen omenaldiarekin kronika. Nahiz eta ikusleek txalo zaparrada batekin eman zioten amaiera ekitaldiari, zin egiten zuen 28 urterekin hildako «jokalari eredugarria» ez dutela «inoiz ahaztuko». Nabarmentzen zuenez, «Atotxan izan genuen emozio hori Xabierrek sentituko du; edonon zaudela ere, zure hutsunearen adierazgarri gisa».
1993an egin zen Atotxaren agur-ekitaldian, Realak gogoan izan zuen Sagarzazu. Horregatik, haren semea arduratu zen azken gola egiteaz atea hutsik eta estadioa ilunpean zegoenean.
