Hondartzara jaitsi orduko haizea baretu eta euria egiten hasi da. Pixkanaka hondartza hustu eta bakar-bakarrik geratu gara itsasoaren eta lehorreko eraikinen erdian, eta orduan, sekulako zaparrada erori da. Haurrak gustura daude, ordea; irri eta txilio artean beranduago olatu gainean egingo dutena antzezten dute kortxozko surf taulen gainean eta gorantz begira «Ssap! Ssap!...» oihukatzen dute. Udan Euskal Herrira etortzen diren Saharako haurrak dira.
Batzuek euskaraz dakite, besteek gazteleraz, beste batzuek beren hizkuntza edo arabiera baino ez dute ulertzen, baina denon artean saiatzen gara elkarri erakusten. Surf taulekin nola itsasoratu eta olatu artean nola ibili behar duten esaten saiatzen naiz eta haiek, beren artean, batak besteari nire azalpenak itzuli eta argibideak ematen hasten dira. Beraien arteko elkarrizketak ulertu nahi nituzke, abesti doinuz entzuten ditudan esaldiak deszifratu, haien zalantzei erantzun, baina ez naiz gai; horregatik geratzen naiz so, mozolo aurpegiarekin haiei begira.
«Zer dago han atzean?», galdetu dit ile kizkurreko mutiko batek, ostertzera begira. Itsasoan aurrera eginda Bretainiako kostaldea topatuko duela esan nahi nion itaundu nauen ikasleari, baina galdera entzun duen neskato batek «lebjar!» erantzun dio. Batak bestearen zalantza asebete du eta elkarrekin jarraitu dute olatu artean jolasean. Geroago neskatoari galdegin diot hitz horrek zer esan nahi duen, «hondartza», erantzun dit.
Udaleko kultura zinegotzia ere itsasoratu da, tripa bistan, 80ko hamarkadako bainujantzi batekin, surflari itxurarik gabe, neopreno gabe, baina momentuaz gozatu gura du eta, laguntzeko, haurrei bultzadatxoak ematen hasi da. Batzuk zutik jartzen dira, besteek ez dute beharrik; hondartzaraino etzanda joaten dira eta aurpegietan islatzen da aparren abiadak sortzen dien zirrara. «Akzar», errepikatzen dute amaieran; alegia, «gehiago, gehiago,...».
Surf saioaren ostean, aldageletara joan gara. Jada euriak menia eman du eta horrela galdetu dit beste haur batek bidean: «Gu joaten garenean, hemen beti euria egiten du?». Berriz ere, ezer erantzun aitzin, ondoan duen beste lagun batek erantzun dio, beren hizkuntzan: «Bai, hemen neguan beti euria egiten du». Buruarekin baieztapen keinua egin eta nire azalpenak entzuteko betarik gabe desagertu da haurra.
«Noiz amaitzen da hau?», galdegin du izututa dutxetako ura erortzeko sakatu duen botoiari begira beste haur batek. «Denbora tarte baten ostean bera bakarrik itzaltzen da», erantzun dio aldamenean duen kideak. Berriz ere aurre hartu dit «ikasle» batek; izan ere, gaur ez naiz irakasle, oso motel ikasten duen ikasle baldar bat baizik.
Hizkuntza, noski, elkar ulertzeko zailtasun bat gehiago da, baina ez handiena, keinu bidez ere moldatzen gara. Saharako esaera zahar batek hala dio: «Kalam men yafham leklam»; alegia, «hitz egiozu zure hitzak ulertuko dituenari».