Tristurak inbaditu ditu bere trikitixatik ateratako nota guztiak. Melodia alaiak malenkonia sakonez zipriztindu dira orain. Aita galdu du soinujoleak, eta orain bere tonalitateko maior eta minor guztiek haustura baten kronika baizik ez dute agertzen.

Hura izan du babesle beti, txikitako musika irakaslearen esanetan, «arrakastaren atzean zegoen pertsona». Aita beti hor zegoen, bere ondoan eserita, lehen teklak jotzean; hark eraman zuen musika eskolara, baita bere arreba nagusia ere, hau ere soinujole aparta, eguzki tipiagoko bidea egin badu ere, distiraz betetakoa.

Kontzertu bakoitzean aitaren harrotasun begirada gelditu da oroimenerako; gaur, betiko isiltasunak ordezkatuko ditu une horiek.

Musikariek aitarentzat jo zuten azken aldia gogoratuko dute, ospitaleko gelatik urrun etxeko sutondoan elkartuta. Notak fin-fin airean, azken agurra, maitasunez eskainitako azken arnasa musikala. Doinu bakoitza da aitaren ondarea bizirik mantentzeko modu bat. Joan da Pikoetxeberriko Tomas, Xabi eta Kristina Solanoren aita, orain Etxealain tristezia eta dolua da nagusi, baina gain hartuko dio musikak laster, soinu txikia handi izango da berriro, eta kostako da haien garra itzaltzea. Nota bakoitzak balio beza aita betiko biziko dela haizeratzeko, dagoen tokitik bere seme eta alaba soinujoleen «eskerrik asko» goxoena entzun dezan.