Luze itxarondako lehen euri tanta naiz, haur baten eskutxoan sartu dena. Zarra-zarra hedatzen naiz, umea beso zabalik dantzan ari dela, lorategi egarrituan barna. Eguzkiarekin kukuka, ortzadarra naiz, zerura begiratzen duenarentzat behintzat.

Hotza naiz, iluna. Lepoko uzkurdura eta bihotzeko ziztada. Hutsa, barrurako deia, beroaren ametsa. «Negua ez da urrun» igartzen duzun une zehatz horixe. Urtero sentitzen duzu eta ez dakizu gustatzen zaizun ala ez. Ekaitzekin antzeko zerbait gertatzen zaizu: maite dituzu baina beldur puntua ematen dizute, trumoiak baino gehiago tximistek. Trumoiak zakur zaunkariak dira, tximistak ausikilariak. Trumoiak belarriak estali gabe entzun ditzakezu, baina tximistekin begiak ixten zaizkizu, automatikoki.

Grisa naiz, lainoa, esna egiten den loa. «Egunero argitzen du egunak» errana egia ez den froga. Pisua eta batez ere karga. Nahi eta ezina, eta ondoriozko haserrea. Tristuraren gordelekua.

Badira hasi beharko ez luketen egunak, lehenbailehen amaitzeko desioa baino ekartzen ez dizutenak, «bihar bertze egun bat izanen da» esperantzari helduta.

Hori ere banaiz, esperantza: eguzkia, argia, goxotasuna, poza, isiltasuna eta musika. Gauzak bere lekuan dauden momentuak: garrantzitsuak alde batean eta huskeriak bertzean. Lasaitasuna, arintasuna, inspirazioa. Eta inspiratzen zaituzten pertsonak ikustea. Motiborik gabe eskapatzen zaizun irria. Zure sua.

Opor sentsazioa: paseo bat bizikletan, ordua atzentzea, lurrean egotea, jostatzea, benetako elkarrizketa bat.

Egunerokoa naiz eta, aldi berean, miraria. Beti ezberdina. Hain zuzen ere, egunerokoa izateagatik ez naute miraritzat hartzen, ez dituzte izaten ditudan aldaketa guztiak sumatzen, ez naute bete-betean gozatzen. Inor bizi daiteke etengabe harritzen? Eta, hala ere, eskuetan sartu zaizun euriak badu magia, busti zintuen lehen tanta hartatik munduak hamaika buelta eman dituen arren.

Aurrerabidea baino, itzulera naiz. •