Bada denbora bat lagunak galtzen ari naizela tamalez, eta ez nire jenio txarraren ondorioz. Neuronen bide bera daramate, joan egiten dira ez itzultzeko.

Min ematen duen zertzelada da, zeren arrazoi biologiko hutsaren  kontzientzia apelaezinak ez baitu ekiditen sentitzen dudan pena.

Bizipenak –ez denak alaiak–, lorpenak, betebeharraren asebetetzea, erabateko lana. Pertsona zuzen eta “osoaren” bizitza.

Idazten ari naizen hau ez da adimenari, talde lanari edo ezagutzaren aplikazioari egindako laudorioa, ez da  hori bakarrik. Lagunak, historia, lan asko eta kontaketa ezabaezina utzi baitu.

“Oinezko” izengoitiz lana argitaratu izana bere nortasunaren adierazgarri da. Izan ere, gutun-azal horrekin ez zen “leinu-luma” ugarien kontrajartze soil bat. Metafora fin bat ere bazen, zeinak zorrotz bereizten baitzuen edukiaren eta kontinentearen arteko hura.

Beti gogoratuko dut balioaniztun, distiratsu zintzo eta langile bezala.

Ez dut ahaztuko bere ahots ederra.