Palestinaren aurkako sarraskiaren iraupena

Urtea hasi berria da eta nahitaezkoa da honek aurrez aurre dituen erronkei buruz hausnartzea. Arreta eskatzen duten hamaika arazo dauden arren, badago kontzientzia globalaren gaineko itzal ilun gisa jarraitzen duen gai bat: Israel Palestinan burutzen ari den sarraskia.

Errealitate gordina da Israelen okupazioak eta Palestinako herriaren aurkako indarkeriak etengabe jarraitzen dutela. 1948an Nakban hasi eta Gazan gertatu berri diren ankerkerietara arte, historiak bizitzak galtzea, etxeak suntsitzea eta palestinarrei oinarrizko eskubideak betiko ukatzea ditu ezaugarri. Honetan, Israelek gerrako krimenak abiarazi ditu, ur, elektrizitate eta elikagai hornidura −besteak beste− geldiaraziz.

Larritasun iturri nagusietako bat da, nazioarteak ez duela borondaterik krisi humanitario horri eraginkortasunez aurre egiteko. Erretorika diplomatikoak erakutsi du ez dela nahikoa, eta zigorrak eta eusteko deiak aringarriak baino ez dira odoletan jarraitzen duen zauri batentzat.

Israelek etengabe urratzen ditu giza eskubideak, okupazioa justifikatzen duen narratiba batek babestuta, eta horrek berdintasunaren eta justiziaren oinarrizko printzipioak urratzen ditu. Finkapenen hedapena, Gazaren aurkako blokeoa eta harresiaren eraikuntza nazioarteko zuzenbideari gutxiesteaz gain, giza moralari eta etikari ere aurre egiten dien politikaren agerpen ukigarriak dira.

Diskriminazio sistematikoak eta indarkeria instituzionalizatuak errealitate bat sortu dute, non palestinarrentzat eguneroko bizitza ziurgabetasunak eta beldurrak markatzen duten. Hezkuntza, osasuna eta mugitzeko askatasuna etengabe mehatxatzen dira, belaunaldi osoei eragiten dien etsipen zikloa betikotuz.

Pentsaezina da XXI. mendean genozidioak Israelen eta Palestinaren arteko gatazkaren bihotzean irautea. Nazioarteak bere isiltasuna hautsi behar du eta konponbide justu eta iraunkor baten alde egin. Isiltasunaren bidezko konplizitateak sufrimendua luzatu besterik ez du egiten, eta aspaldi desagerrarazi behar zen bidegabekeria betikotzen du. Funtsezkoa da aitortzea bakerako deia egiteak ez duela esan nahi justiziari uko egiten zaionik. Konponbidea eskubide berdintasunean eta giza duintasunean oinarritu behar da. Negoziazioek inklusiboak eta bidezkoak izan behar dute, palestinarrek behingoz estatu propioa izan dezaten. Benetako elkarrizketaren eta konpromiso irmoaren bidez bakarrik lor daiteke bake iraunkorra.

Nazioarteko komunitatearen zeregina funtsezkoa da prozesu honetan. Gobernuek, nazioarteko erakundeek eta gizarte zibilak bat egin behar dute okupazioa amaitzeko eta estatu palestinar bideragarri bat ezartzeko presioa egiteko. Justizia eta kontuak ematea funtsezko zutabeak dira bake iraunkorra eraikitzeko, eta komunitate globalaren ardura da beteko direla bermatzea.

Laburbilduz, palestinarren genozidioak gure arreta eta ekintza kolektiboa eskatzen duen erronka gisa jarraitzen du. Bakea ezin da justiziaren kontura lortu, eta giza sufrimenduaren aurreko axolagabekeriak indarkeriaren zikloa iraunarazi besterik ez du egiten. 2024an, nazioarteko komunitateari eskatzen zaio ohiko erronka globaletatik harago begiratzeko eta palestinarren genozidioari behar duen presaz eta erabakitasunez heltzeko. Gizateriak ezin du injustiziaren aurrean axolagabe geratu; historia garaikidea hain modu mingarrian markatu duen tragedia honi amaiera emateko garaia da.