Donostiako LGTBI+ kolektiboko pertsonen %76,4k adierazi du diskriminazio egoeraren bat jasan duela, eta %23,6k esan du ez duela inoiz horrelako egoerarik bizi izan. Trans pertsonek eta hain araututa ez diren identitateek pairatzen dituzte gehien, Gipuzkoako hiriburuko LGTBI+ errealitateen txostenean jasotzen denaren arabera.

Donostiako Udaleko Aniztasun, Gizarteratze eta Berdintasun zinegotzi delegatu Cristina Lagek  nabarmendu duenez, «lan hau guztiz beharrezkoa da aniztasunean oinarritutako bizikidetza sustatzeko, sexu eta genero aniztasuna, diskriminaziorik eza eta aukera berdintasuna barne», eta, era berean, «tresna baliotsua da kolektiboari, haren familiei eta, oro har, herritarrei zuzendutako udal-politikak diseinatzeko».

Zaira García Dafontek egin du azterketa, eta Donostian bizi diren kolektiboko pertsonei zuzendutako inkesta elektronikoaren bidez egin da; horrez gain, elkarrizketak egin dira LGTBI+ eragile estrategikoekin, profil desberdinetako pertsonekin eta udal-arduradunekin, eta parte hartzeko kontraste-saio bat egin da arloko elkarteekin.

Ondorioen artean, gay eta lesbianen arteko soldata arrakala eta betetzen duten enplegu mota nabarmentzen dira. Emakume lesbiana gazteek eta generokoak ez arautukoak diren pertsonek «soldata baxuagoak eta enplegu prekarioagoak dituzte, eta langabezia-tasa handiagoa».

Diskriminazioaren «ardatz intersekzionalei» dagokienez, egoera erregularrean dauden atzerritar gayen eta desgaitasun egoeran dauden pertsonen profila da ohikoena, gainerakoek baino hitzezko gutxiespen diskriminazio gehiago identifikatu baitituzte.

Diskriminazio egoerak

Lagek nabarmendu duenez, «inkestatuen %76,4k adierazi du diskriminazio egoeraren bat jasan duela, eta %23,6k adierazi du ez duela inoiz horrelako egoerarik bizi izan». «Trans pertsonek eta hain arautuak ez diren identitateek pairatzen dituzte gehien, eta, gainera, mespretxuak, irainak eta eraso fisikoak espazio publikoetan edo aisialdiko lekuetan gertatzen dira».

Eremu instituzionaletan, diskriminazio «pasiboak» aktiboak baino zertxobait gehiago dira. Hala ere, kirolaren esparrua diskriminazio gutxien identifikatzen den guneetako bat da, eta horrek «ez du esan nahi LGTBI+ pertsonentzako espazio erosoak direnik, besteak beste, kolektiboa gonbidatzen ez duten modu bitarrean banatutako lekuak direlako».

Zinegotziaren esanetan, pertsona gazteenek pairatzen dituzte gehien eraso fisikoak eta ahozkoak. Adin horietan, «aukera askekoak ez diren espazioetan egoteaz gain, non toleranteak ez diren pertsonak egon daitezkeen, kontrol emozionala txikiagoa da eta disidentzia estetikoa eta ikuspena handiagoa, eta horrek indarkeria handiagoa eragin dezake».

Sexu eta genero aniztasunean diharduten LGTBI+ ekintzaileek gainerakoek baino diskriminazio gehiago identifikatzen eta bizitzen dituzte, nahiz eta ez dagoen alde esanguratsurik. Ondorioztatzen da sentsibilizazioaren eta garapen kritikoaren eragina handia dela LGTBI+ pertsonen aurkako indarkeriaren aurrean.

Beharrak

Hezkuntza eremuan identifikatzen dira premia handienak. Aisialdiko espazioetan premia ugari daude: «Aniztasuna errespetatuko duten espazio seguruez gozatzeko nahia, aisialdia aniztasunean elkarrekin bizitzeko tresna gisa erabiltzeko nahia, berdinen arteko zaintza sareak ehuntzeko nahia eta berdinak ezagutzeko nahia». Lesbianek markatu dituzte premia gehien esparru horretan. Gizonek emakumeek baino diskriminazio gehiago adierazi dituzte, baina, hala ere, emakumeek gizonek baino behar gehiago adierazi dituzte.

Lesbianek gayek baino diru-sarrera gutxiago dituzte, eta gayen kolektiboa, berriz, beren kargura pertsonarik ez duten eta enplegu egonkorra duten gizonak dira. Trans kolektiboak adierazi du lan-eremua dela premia gehien dituena. Transen, queerren eta ez-bitarren mendekotasun ekonomikoaren indize altuak enplegua lortzeko zailtasunekin lotzen dira.