Haur deserrotuak eta derrigorrezko desplazamendu moduren batean, 43 milioira iritsi dira
Haurren eskubideak defendatzen dituzten erakundeek uste dute benetako kopurua handiagoa dela, horietako asko «ikusezinak, ahaztuak edo radarretik kanpo geratzen direlako».
Gerrengatik, klima aldaketagatik, goseagatik, indarkeriagatik edo ezegonkortasunagatik deserrotutako eta derrigorrezko desplazamendu moduren baten biktima diren haurrak 43 milioiko langa gainditu dute, aurrekaririk gabeko kopurua eta modu kezkagarrian hazten ari dena, Nazio Batuen Erakundean arazo horretan diharduen adituak ohartarazi duenez.
Kopuru hori 2023 urteko erdialdera arteko kalkuluei dagokio, eta, beraz, ez ditu aintzat hartzen Gazako gerraren ondorioz lekualdatutako haurrak, ezta azken hilabeteetan beste gatazka egoera batzuetan desplazatutakoak ere, Najat Maalla NBEko haurren aurkako indarkeriari buruzko idazkari nagusiaren ordezkariak Efe agentziari egindako elkarrizketa batean azaldu duenez.
Haurren eskubideak defendatzen dituzten erakundeek uste dute benetako kopurua handiagoa dela, horietako asko «ikusezinak, ahaztuak edo radarretik kanpo geratzen direlako».
Haur horiek duten lehen arazo nagusia da «babes sistema ezari» aurre egin behar diotela, eta horrek erraz harrapatzen dituela pertsonen trafikoa, sexu abusuak edo iraupen zehaztugabeko askatasun gabetzea. Beste batzuk, berriz, desagertu egiten dira, eta ez da haien berri izaten.
Maallak urteko txostena aurkeztu berri dio Genevan biltzen den Giza Eskubideen Kontseiluari, eta uste du egoera hori ez dela leheneratuko herrialdeek adingabeen kategoria hori babesteko sistemetan behar adina inbertitzen ez duten bitartean. Sistema horretan sartzen dira barne desplazatuak, errefuxiatuak, asilo eskatzaileak eta migratzaileak, eta horietako asko aberrigabeak dira, jatorria egiaztatzeko agiririk ez dutelako.
«Herrialde asko eskuinera egiten ari da, eta horrek haur horiek irregulartzat hartzea dakar, deportatu edo instalazio itxietan sartu behar diren legez kontrako pertsonatzat», gehitu du. «Horregatik, nire aurtengo txostena egoera honetan zentratu da, gaur inoiz baino premiazkoagoa baita muga batean amaitzen ez diren eskubideak dituzten haurrak direla pentsatzea», azpimarratu du.
Gizarte zerbitzuen beharra
Maallak aipatu du arazo gehigarri eta larri bat dela mugetan haurrek migrazio eta segurtasun agintariekin egiten dutela topo, eta ez gizarte zerbitzuekin eta haurrak babesteko zerbitzuekin, horiek arduratu beharko bailukete haien kasuez. «Berriz diogu babes zerbitzuak izan behar direla mugetan lehen lerroan haurrak hartzeko, eta ez segurtasun indarrak edo migrazio erakundeak», dio.
Munduko ia estatu guztiek, Estatu Batuen salbuespen adierazgarriarekin, Haurren Eskubideen Nazioarteko Konbentzioa berretsi dute, eta horrek 18 urtetik beherako guztiak babestera behartzen ditu, edozein tokitatik datozela ere, baina NBEko ordezkariak dio arazoaren sustraietako bat «adingabetasuna definitzeko modua» dela.
Maallak dioenez, «urraketa asko ikusten dira adingabetasunaren definizioari dagokionez, lehenik eta behin, ez direlako aintzat hartzen haien paperak (baldin badituzte), hasiera batean faltsuak direla uste delako».
«Berehala, egiten diren azterketak ez dira egokitzen, eta, hortik harago, kasuak argitu gabe uzten dira, 18 urte bete eta deportatu arte», deitoratu du aditu marokoarrak.