Hedabide honetan iragan den abenduaren 7an artikulu bat argitaratu zuen Gerrarik Ez Plataformak, eta honi erreferentzia egin nahi diot gaizki deitutako «palestinar gatazkarekiko» fundazio-mitoen eta posizionamendu eurozentrikoen adibide bikaina baita.

Lehenengo mitoa: «Palestinaren kolonizazioa gai konplexua da».

Gerrarik Ez-en autoreen arabera, palestinarren inbasioa eta kolonizazioa «1947tik aurrera ezarri zen, kontzeptu erlijioso, nazional eta politikoetan oinarritutako borroka odoltsua da». Eta gizateriaren historiako gatazka gutxik kategoria horietan sartzeari utziko dioten arren, oso deigarria da omisio handi bat: diruaren arrastoari jarraitzea.

Lur eta baliabideen espoliazio inperialista eta koloniala, enklabe estrategiko gisa erabiltzea, etab... Agian horregatik, konplexutasun bat aipatu arren, erlijio-gaia besterik ez da nabarmentzen. Argi dago liburu sakratuak kolonizazioa hasi aurretik ere ezagunak zirela. Musulmanak, kristauak, drusiarrak eta juduak Palestinan bizi ziren, gatazka sektariorik gabe. Erlijio-kontua ere ez zen garrantzitsua lehen olatuetako kolonoentzat, mugimendu sionista laiko batek inspiratu baitzituen, eta kolonia Afrika erdialdean edo Hego Konoan sortzea ere balioetsi zuen, Jerusalem lurtarrarekin zerikusirik ez zuena. Laikotasun sionista hori nagusi izan zen hamarkada askotan, halaber, Entitate Sionistaren sorreran, «esker” sionistaren gobernuak lortuz.

Ez dago konplexutasunik, beraz, edo ez behintzat beste edozein kolonizazio historikotan baino gehiago.

Bigarren mitoa: «Palestinaren kolonizazioak pertsona juduen jazarpenari erantzuten dio».

40ko hamarkadan kolono-populazioa asko handitu bazen ere, ez da ahaztu behar XIX. mendetik aurrera palestinar natiboak sionisten kolonizazioaren aurka agertu zirela. Historiatik ezabatu egiten da 20ko hamarkadan erresistentzia palestinarrak masa-fenomeno handiak sortu zituela eta 1929ko Harresiaren Matxinadan izan zuen ondorio. Britainiarren okupazioak zapaldutako altxamendua kolono sionisten laguntzarekin. Palestinar asko hilko dituzte eta matxinadako buruzagiak urkatuko dituzte, baina erresistentziak aurrera jarraituko du. Al-Qassam partisano mitikoaren erorketa izango da, bai 1936an sei hilabeteko greba orokor handia, zein 1936-1939ko Arabiar Iraultzan piztuko duen txinparta.

Hamarkada honetan sionismoa III. Reich-ak zaintzen du. Alemaniako Federazio Sionistak erregimen naziaren aurkako juduen boikota hautsiko du, eta alderdi sionista legezkoa izango da Nazional-Sozialistarekin batera soilik Alemania osoan. Bitartean, gazte sionistak SA naziek entrenatuko dituzte eta jantzi faxistarekin desfilatuko dute kaleetan. Erromantze hori Haavarako akordioen esparruan adieraziko da, eta judutar gisa autoidentifikatutako milaka alemaniar Reicharen laguntzarekin joango dira Palestinara, esbastikak dituzten itsasontzietan kolonizatzera, Adolf Eichmann nazi famatuak zuen gaizkiaren hutsalkeriaren begiradapean.

Urte batzuk geroago ere, 1941ean eta 42an, Palestinan atentatuak egiten zituzten talde faxista-sionistak nazi bikien laguntza lortzen saiatuko ziren Stern-Lehi taldearen bidez.

Hirugarren mitoa: «Palestinaren kolonizazioa estremismoen kontua da»

Erabateko justifikaziorik gabe, Gerrarik Ez-en egileek faxistatzat jotzen dituzte bai Likud israeldarra -esplizituki filofaxista-, bai Hamas Erresistentzia Islamikoaren mugimendu antikoloniala. Argudioa da «biek nahi dutela bestea suntsitzea». Ziur gaude egileentzat urak ez duela suaren erabilera bera, baina seguruenik pentsatuko dute antifaxista eta faxista gauza bera dela. Seguruenik pentsatuko dute Stalingradeko armada gorria edo Frantziako erresistentzia nazien maila berera jaisten zirela eta gauza bera bihurtzen zirela. Ziur aski, pentsatuko dute ez zegoela justifikatuta Varsoviako ghettoko poloniar juduen matxinada okupatzaile alemaniarren aurka, zu akabatzen saiatzen ari den faxista inbaditzaileari jugularrari kosk egitea zurea ez den basakeria delako.

Edo, agian, ez... agian ez dituzte erresistente frantses edo poloniarrak kondenatzen, europarrak, zuriak, zibilizazioaren parte gisa onartzen dituztelako. Orduan bai, orduan euren duintasunak indarkeria erabiltzea justifikatzen du statu quo hura akabatzeko. Beste liburu sakratu batzuk izango zituzten edo ez zituzten izango, gizatasun osoaz gozatuz. Larruazalari eta mingainari itsatsitako arrazakeria horrekin ez dirudi barregarria negoziazioaz hitz egitea, edota ulermena eta moderazioa eskatzea «gatazkaren bi aldeei». Izan ere, sionistak nazi sarraskitzaileak bezala izango dira, baina gure nazi sarraskitzaileak dira; Europako zibilizazio-proiektukoak dira, eta beren buruengandik ere salbatu behar dira. Beren proiektu koloniala aurrera eraman dezatela, hemendik aurrera krudelagoak izan ez daitezen, eta bertakoen Indiar erreserbetarako geratzen diren lursail parea uztea.
Bien bitartean, doan da erakunde faxista bat parekatzea genozidio lazgarri bat egiten duen bitartean, aurre egiten dion herri indigenaren erresistentziarekin.

Laugarren mitoa: «Palestinaren kolonizazioak hitz-genozidioa izateari utziko dio»

Artikuluaren amaiera zopa hotza da, apaizgaia, «hiru erlijioetako» eta «ez duzu hilko» leku amankomunei buruzkoa. Zuzentasunari, berdintasunari, bakeari eta hauteskunde-kanpainan gehiengoa duen alderdiaren gainerako promesei buruzko esaldi hutsek berretsi egiten dute erakunde koloniala mantentzeko konpromisoa, «bi estatuen irtenbidea» deiturikoaren pean. Jarrera hori Europako ezkerrarenaren antzekoa da, gutxi gorabehera, eta bere burua engainatzen du kasurik onenean, gaizki ulertuen kontua dela uste baitu. Sionismoa Palestinarentzat arriskutsua izateaz gain, Egiptoren zati bat kolonizatu du eta gaur egun Libanoren zati bat eta Siriaren zati handi bat kolonizatzen ditu. Duela gutxi ikusi ditugu ministro sionistak Jordania, Arabia eta abar lurralde israeldar gisa hartzen dituzten atriletatik hitz egiten, Smotrich eta Ben Givir, kasu. Kolonizazio proiektuak ezin du bere horretan iraun, horregatik Israelgo entitateak ez du legez mugarik onartzen: ez du bere hedapena mugatu nahi.

Argi dago, gainera, «nazioarteko zuzenbidearen esparruan» bi estatuen inguruko irtenbide kakaratuek errefuxiatuek beren jatorrizko lekuetara itzultzeko duten eskubidea, Nazio Batuen hainbat ebazpenen bidez aitortua, urratu nahi dutela. Errefuxiatu palestinarrak jatorrizko lekuetara itzultzen badira -legala baino lehen, bidezkoa dena-, kolonia sionistari eusteko modu bakarra apartheidari eustea litzateke. Bestela, lehen hauteskunde demokratikoetan biztanleriaren gehiengoak autodeterminaziorako eskubidea erabiliko luke. Gainera, nazioarteko zuzenbidearen eta Nazio Batuen esparruko konponbideen errespetatzaile horiek ahaztu egiten dute 3070 ebazpenak berariaz aitortzen duela herri palestinarra borroka armatuaren bidez askatzeko eskubidea, eta Europako estatuak behartzen dituela borroka material eta moral horri eustera.

Mendebaldetasun aurrerakoiaren ondorioa argi dago: kolonizatzea gaizki egon zitekeen, baina ez dago deskolonizatzeko eskubiderik. Apartheida eta genozidioa gaizki daude, baina ez dago zapalduak matxinatzeko eskubiderik. Lotsagarria da eta zerbait egin behar da, baina ez dugu ezer egingo, eta zerbait egiten saiatzen dena kondenatuko dugu.