Sartrek esan zuen «infernua besteak dira». Gaur egun, guk omen diogu, «turistak besteak dira».

Gu, aldiz, bidaiariak omen gara, eta gure bidaien helmuga aukeratzeko erabiltzen dugun irizpide nagusia egongo garen tokian turistarik ez egotea izaten da.

Baina leku horiek existitzen ez direnez, eta edonora goazela ere, turistekin topo egitea ezinbestekoa denez, gure oporren zati handi bat alferrik galdu ohi dugu, turista haien presentzia madarikatuz alde batetik eta haien artalde jokabide horren izurriteak bereizi nahian bestetik.

Inoiz ez dago erabat argi zerk bereizten gaituen turistengandik, baina ziur gaude funtsezko aldea dagoela haien eta gure artean, funtsezko eta garrantzi existentzialeko zerbait, gure nortasunarekin zerikusia duena.

Behin Kretako filosofo batek esan zuen kretar guztiak gezurretan ari zirela beti. Horrek konponezina den paradoxa batera garamatza; izan ere, baieztatzen zuena ere taldearen parte zen, eta, bada, bera ere gezurretan ari zela baino ezin da ondorioztatu, eta horrek bere baieztapena baliogabetzen du.

Horixe egiten dugu guk oporretara joan eta turista guztiak higuingarriak direla baieztatzen dugunean.

Turismoa negozio-eredu bat den arren, nahiz eta helmuga turistiko askorentzat negozio-eredu alternatiborik ez egon, eragozpen-iturri bat da eta, egia esanda, era guztietako kalteak eragiten ditu, bai eta oso fenomeno problematikoa ere bada tokian tokiko biztanleentzat.

Hau da, turismoak berez suntsitzen du sortzen duena, eta tragikoa den paradoxa honek horri buruz pentsarazi beharko ligukeen fenomenoa da, are gehiago udaberriko oporrak hain hurbil daudenean.