Askotan, Xabier eta biok Donostiako Jazzaldiko kontzertuetan egoten ginen egun horietan entzuten genuen musikari buruzko bizipen kritiko eta periodikoko idazki bihurtzen ziren uneak partekatzen.

Xabierrek, 2008ko irailean, nire urtebetetzea baino egun bat lehenago, utzi gintuen eta, ondorioz, ezin izan du gozatu aurten txistua edo alboka jotzen William Parkerrek egin duen jazz musika entzuteaz, baina ez dut uste harrituko zuenik, nahiz eta, ziur aski, horri buruz ere eztabaidatuko genuen.

Nolanahi ere, zorionez, une horiek gerorako geratu dira euskaraz idatziak beste lagun batek, Inazio Tolosa, Berrian agerturiko kronikei esker.

Izan ere, ezin da esan Parkerrek gure instrumentu autoktonoak birtuosismoz jo dituenik; aitzitik, agerian geratu da ez zekiela nola erabiltzen ziren modu egoki eta kanonikoan, baina... inork ezin du esan musika egin ez zuenik, ezta, are gutxiago, aipatu musika hori, berritzailea eta desberdina izateaz gain, jazz-errepertorioan ekarpen bat ez zenik.

Arteari, musikari edo literaturari buruz ari garelarik, burutugabea eta aurreikustezina denaren, akastuna edo osatugabea denaren ekarpena aldarrikatzea gustatzen zait.

Uste dut, nire motzean, neroni ere oso ona naizela, adibidez, bertso txarrak botatzen.