Ez ahaztu inoiz krisi politiko, ekonomiko edo erlijioso bat nahikoa izango dela emakumeen eskubideak zalantzan jartzeko. Eskubide horiek ez dira inoiz eskuratutzat ematen, erne egon behar duzue bizitza osoan». Zoritxarrez, Simone de Beauvoirren esaldi ospetsu hori egia biribila da gaur egun ere, asko baitira jarrera atzerakoietatik zalantzan jartzen diren eskubideak. Horrela, astebete daramagu Gaztela eta Leonen haurdunaldia eten nahi duten emakumeen aurkako disuasio neurriei buruz hitz egiten. Ultraeskuinak, berriro, agenda ezartzea lortu du, horretarako baliabideak dituelako, noski. Hori bai, oilategi politikoan eta kakofonia mediatikoan protagonista gehienak gizonak izan dira, gaia abortua bada ere. Arazoa ez da, noski, gaiari buruz hitz egiteko gai diren emakumeen ahotsik ez egotea, baizik eta ez entzuteko ohiturak pisu handia duela halako gaietan.

Abortuari buruzko eztabaida ez dago itxita, atzerapausoak eta aurrerapausoak ematen jarraitzen dute. Aste honetan, Auzitegi Konstituzionalak iragarri du otsailean aztertuko duela PPk duela 12 urte baino gehiago jarritako Konstituzio-kontrakotasun errekurtsoa 2010eko epeen legeari. Erregulazio hori partzialki aldatu zen 2015ean, eta duela hilabete bigarren aldaketa bat onartu zen Kongresuan, oraingoan eskubideak zabalduz. Gainera, duela urtebete baino gutxiago, Zigor Kodea ere moldatu zen, helburua haurdunaldia borondatez eteteko kliniketara jotzen duten emakumeen aurkako jazarpena zigortzea zela. Izan ere, arazoa ez dago erregulazioan bakarrik, baita hura gauzatzean sor daitezkeen arazoetan ere. Ildo horretan, komeni da nabarmentzea etenaldi gehienak zentro pribatuetan gertatzen direla. Nazioartean ere, aurrerapausoak eta atzerapausoak ematen jarraitzen dute, eta aski da gogoratzea AEBetan gertatzen ari denaren kezka edo «marea berdeak» sortzeko itxaropena.

Sexu eta ugalketa eskubideen aitorpena mugimendu feministaren eskaerei erantzunez gertatu zen. Egoera ikusita, emakumeok erne egotearekin nahiko al da, edo beste zerbait beharko dugu?