Kalez kale genbiltzala Kagurazakan, Tokioko geishen auzo tradizionalean, ezustean topo egin genuen topografia mailakatu berezi batekin. Aurretik ezagutzen nuen, eta banekien Kengo Kumaren La Kagu berrikuntza proiektuaren atalik esanguratsuena zela zurezko mingain hura. Horregatik, tartetxoa eskaini nion txoko desberdin hura miatzeari.

Kagurazaka Tokioko iraganeko hiri paisaia hobekien mantentzen duen auzo gutxienetakoa da. Proiektuak tokiaren izen bereko muinoaren goialdean kokatutako liburu-biltegi handia eraberritzea du helburu, baina espazio publikoari merezi duen presentzia emanez. La Kaguk arkitekturaren eta hiriaren arteko harremana birdefinitzen du, lekuaren topografiaren eta eraikitako ingurunearen artean elkarrizketa lana eginez. Proiektuak eraikina biziberritzeaz gain -denda eta kafetegia-, iraganaren eta orainaren arteko lotura sendotzen du.

Diseinuaren elementu nagusia zurezko eta altzairuzko eskailera handia da, kalearen eta eraikinaren arteko atalase gisa funtzionatzen duena. Lekuaren jatorrizko maldan oinarrituta, eskailera modu organikoan hedatzen da lurrean, norabide guztietan zabalduz eraikinaren sarrera nagusiraino iritsi arte. Formak muinoaren ingeradak gogorarazten ditu, urbanizazioaren aurretiko irudia imajinaraziz, eta biztanleentzat elkargune eta atsedenleku atsegina bihurtu da.

Eskailera bere ohiko erabileratik harago doan zerbait gehiago da La Kaguko kasuan. Maila zabalek bertan biltzeko aukera ematen dute, betidanik hor egon diren zuhaitzen gerizpean. Azokak nahiz hitzaldiak egin izan ohi dira bertan, eta, alde horretatik, publikoaren eta pribatuaren arteko muga tradizionala desegitea lortu du ekimenak. Eraikinaren sarrera arrunta hiritarren foro bihurtuz, oinezkoek eseri, hitz egin edo inguruneaz gozatzeko aukera daukate.

Zuhaitzen presentziak lekua are bereziagoa egiten du, natura proiektuaren parte eginez. Platanus familiakoak diren zuhaitzak iraganaren eta orainaren arteko denboraren joana islatzen dute, horrelako elementuek lekuaren memorian daukaten zeresana azpimarratuz. Tradizio japoniarrean zuhaitzak iraunkortasunaren ikurrak dira, eta proiektuak horien premia hiri paisaian adierazi nahi digu.

Espazio publikoaren eta topografiaren arteko harremana agerikoa da eskaileretako materialetan ere. Egurraren eta altzairuaren erabilerak goxotasuna eta gertutasuna sortzen du, eta, aldi berean, egiturak lurraren hedapena simulatzea egiten du. Bere testurak eta koloreak lur naturalaren itxura erreproduzitzen dute, kalearen eta eraikinaren arteko jarraitutasun sentsazioa eraginez. Gainera, zoladuraren inklinazioa eta forma oinezkoen irisgarritasuna eta erosotasuna hobetzeko diseinatu dira, espazioa inklusiboa eta funtzionala izatea bermatuz.

Barrualdean kanpoko diseinuaren eragina mantentzen da, antolamendu irekiari esker argi naturalaren sarrera ahalbidetuz. Honek argiztapen artifizialaren beharra murrizten du eta giro atseginagoa sortzen du. Barruaren eta kanpoaren arteko harremana ez da soilik estetikoa, baizik eta eraikinaren efizientzia energetikoa optimizatzen duen estrategia iraunkor bati erantzuten dio. Natura diseinu arkitektonikoan integratzea Kengo Kumaren lanaren oinarrizko printzipioa da; izan ere, etengabe bilatzen du arkitektura bere ingurunearekin fusionatzeko modua.

La Kagu ez da interbentzio arkitektoniko soil bat, hiri garaikidean espazio publikoak duen garrantziaren inguruko adierazpena ere bada. Tokiko topografia berreskuratuz eta eraikinaren sarrera komunitate erabilerarako espazio bihurtuz, proiektu honek erakusten du arkitekturak nola birdefini dezakeen publikoaren eta pribatuaren arteko harremana. Biltegi zahar honen berritzeak gunearen memoria errespetatzen du eta esperientzia urbanoa aberasten du, hiriarentzat erreferentzia bihurtuz.

La Kagu berrikuntza proiektuarekin, Kengo Kumak berretsi egiten du arkitektura historiaren, naturaren eta komunitatearen arteko lotura gisa ulertzeko duen ikuspegia. Ongi diseinaturiko espazio publikoek bertan bizi direnen eguneroko bizitza nola eraldatu dezaketen erakusten dute.