Nire gaztetxo garaian (aspaldi, beraz), nire eskualdean eta mugitzen nintzen giroan, zaila zen metalzale izatea. Denetik entzun behar izaten nuen Maiden, Judas, Scorpions eta Metallicaren riff-ek eta tximek txoratzen nindutelako: espainol eta ijito bezalako adjektiboak, esaterako. Batzuetan “umorez” esandakoak («broma duk, motel»), ez pentsa beti gaiztakeriaz zenik. Orduko hartan (aspaldi, e!) Euskal Rock Erradikalaren (ERE hemendik aurrera) erlijioko kide izatea baitzen norma (eta normala).

Gogoratzen dut lagun bat nola etorri zitzaidan gau batean «hi, Su Ta Garren berririk baduk?» esaka: «Heavya euskaraz egiten duen talde bat duk, Eibarkoa, guai zagok: letrak laostia dituk». Eta egun batetik bestera, ilea asko jota zentimetro bat luzatzen uzten zuten eta EREa bakarrik (bueno, eta The Clash, letrak eta jarrera laostia ziren-eta) aditzen zuten tipo haiek, niri «hi, belarrimotza»-ka aritzen ziren haiek (brometan, e!), adatsa nirea adina luzatzen uzten hasi ziren eta klaseko mahaian Su Ta Garren izena labanarekin idazten. Jo ta ke. Gaur arte.

Korrika 2019ren kantuak eta bideoklipak sortutako zalapartak ekarri dizkit gogora “aspaldiko” kontu haiek. Orduko «espainol» hura oraingo «putamierda», «Euskal Herria pikutara doa» (?) eta abarretan antzeman dudalako; gerririk eta aldakarik gabe segitzen dugula sumatzen dudalako (dantzarako bezala beste zenbait kontutarako).

Eta ez, ez dut hemen esango “Klika” gustatu zaidan edo ez. Aspaldiko arantzatxo bat atera nahi nuen soilik. Edo ez hain aspaldikoa.

PD: Zer kalte egin duen, luzera, EREak. Baina letrak laostia ziren, e!