Badira zenbait izenburu publiko jakin baten artean beti ongi funtzionatzen dutenak. 2011. urteko “Intouchables”, adibidez, (ia) mundu guztiak gustuko duen film horietakoa da; ahalik eta ikusle gehienengana iristeko helburuz tekla egokiak sakatzen ditu. Javier Fesser-en “Campeones” izan liteke beste adibide bat.

«Mundu guztiak gustuko dituen» filmekin mesfidati samarra izaten naiz, batzuetan tranpati samarrak izaten direlako; atseginak eta ikuserrazak, baina diruditen baino hutsalagoak. Zinemaldian Publikoaren Saria eskuratu zuen “En fanfare” (“Por todo lo alto”) multzo horretan sartuko nuke, baina oso interesgarria da, gomendagarria.

Musika ardatz duen komedia dramatiko honen protagonistak Thibaut du izena, eta orkestra zuzendaria da. Leuzemia duenez, hezur-muin emaile bat behar du premiaz; bilaketa prozesu horretan adoptatua dela deskubrituko du, baita anaia bat duela ere: Jimmy, musika-banda batean tronboia jotzen duen eskola-jantoki bateko langilea. Anaiak duen gaitasun musikal aparta ikusita, Thibautek zerbait proposatuko dio.

Espero bezala, musikak paper nagusia jokatzen du narrazioan, bi anaien arteko zubi lana eginez eta bien arteko harremanean bilatzen duten harmonia sinbolizatuz.

Zuzendariak, trebetasunez orekatzen ditu arintasun momentuak emozioa duten beste batzuekin eta ez da sentsazionalismoan inongo unetan erortzen. Era berean, esan beharra dago sentiberatasunez lantzen dituela gai konplexu samarrak eta, generoaren konbentzioetatik gehiegi aldentzen ez bada ere, ikuslea hunkitzea lortzen du.

Musikaren eta familia-harremanen bidez, bizitzari, gaixotasunari eta itxaropenari buruzko hausnarketa hunkigarri eta dibertigarria eskaintzen du Emmanuel Courcolek.