1604 supernoba edo SN 1604, Keplerren supernoba edo Keplerren izarra bezala ere ezagutzen dena, Ofiuco konstelazioan detektatutako Esne Bideko supernoba bat izan zen. Lehen aldiz 1604ko urriaren 9an ikusgai, gure galaxian orain arte ikusitako azken supernoba izan da.

SN 1604-ko gainerako supernoba —3C 358, SNR G004.5+06.8 eta CTB 41 izenekoa— ohiko objektutzat hartzen da bere klasean, eta astronomian oraindik ere azterketa handiak egiten dira horren inguruan.

Keplerren supernoba 1604ko urriaren 9ko arratsaldean ikusi zen lehen aldiz. Begi hutsez ikus zitekeen, eta bere maximoan gaueko zeruko beste edozein izar baino distiratsuagoa izan zen, itxurazko magnitudea -2,5 izatera iritsi baitzen. Hiru astez baino gehiagoz egon zen ikusgai egunean zehar, eta Europako, Txinako, Koreako eta Arabiako iturrietan ikusi izanaren erregistroak daude.

Johannes Kepler astronomo alemaniarrak urriaren 17an ikusi zuen lehen aldiz supernoba. Hari buruz egin zuen ikerketa hain izan zen luzea, gerora bere izenez ezagutu zela. Gaiari buruzko bere liburuak, ‘De Stella nova in pede Serpentarii’ (Izar berriari buruz sugearen eramailearen oinean), supernobaren eta Europako zenbait lankideren oharrak jasotzen ditu, eta izar berriaren garrantzia aztertzen du, Belengo izarrarekin izan dezakeen lotura barne.

SN 1604 belaunaldi batean behatutako bigarren supernoba izan zen, Tychoren SN 1572 edo supernobaren ondoren. Gure galaxiako ondorengo supernobak —Casiopea A edo G1.9+0.3, esaterako— ezin izan dira ikusi, baina Esne Bidetik kanpoko supernobak ikusi dira.